Od zarania ludzkości pierwsze miesiące życia dziecka wyglądają tak samo, na całym świecie. Dawniej ludzie nie znali „pampersiaków”, a jednak sobie radzili. Jak? Mieli pod ręką pieluszki wielorazowe, choć było im daleko do tych, które znamy dziś.
[product id="2263, 2747, 2807, 3090"]
Prehistoria
Tysiące lat temu w roli pieluszek (a także podpasek dla kobiet) wykorzystywano to, co ma naturalną zdolność pochłaniania i zatrzymywania cieczy: skórę zwierząt, mech, trawę, liście, trociny, a także popiół. Przypuszcza się, że pierwsze na świecie pieluchy wykonywano z mchu owiniętego skórą zwierzęcia. Mech posiada dobre właściwości chłonne i często występuje w naturze, dlatego ułatwiał naszym przodkom szybką zmianę „pieluchy”. Do przytrzymywania mchu blisko pupy malucha stosowano różne materiały, w zależności od warunków przyrodniczych w danym regionie. Ludy Ameryki Północnej ceniły skórę królika, a Inuici (niepoprawnie zwani Eskimosami) – futro foki. Jeszcze w epoce brązu powoli zaczęło rozwijać się tkactwo. Ówczesne, stale doskonalone włókiennictwo z czasem pozwoliło wytwarzać materiały o coraz lepszych właściwościach.
Starożytność i nowożytność
Przez setki lat, aż do XVIII w., dzieci przewijano jedynie przy użyciu kawałków tkanin. Nie stanowiły one idealnej ochrony przez moczem czy kupką, dlatego dla zabezpieczenia przed przeciekaniem dzianiny smarowano tłuszczem, np. oliwą z oliwek. Materiały te, choć skrupulatnie wybierane przez troskliwe mamy, niestety odparzały delikatną skórę dziecka. W epoce renesansu zaczęto przywiązywać dużą wagę do zdrowia człowieka. W XVII i XVIII w. maluchy przewijano i kąpano bardzo często. Niestety, by usunąć największe zabrudzenia, pieluszki jedynie zapierano wodą i posypywano pyłem drzewnym, a szmatki mokre tylko od moczu suszono przy ogniu, bez przepierania, i ponownie zakładano na pupę dziecka. Dziś takie praktyki wzbudziłyby oburzenie, lecz dawniej uważano, że mocz i brud mają… właściwości odkażające i chronią skórę dziecka. Środki piorące, głównie mydło, do czyszczenia pieluszek zaczęto stosować dopiero pod koniec XVIII wieku. Nieco inaczej sytuacja wyglądała w Azji czy Afryce. W niektórych krajach, głównie ciepłych, dzieci chodziły po prostu gołe poniżej pasa. W Chinach nosiły spodnie z wyciętym otworem w okolicach pupy. Z kolei w Japonii dzieci korzystały z ejiko – drewnianej gondoli wyściełanej materacem z dziurą na pośladki oraz wewnętrzną warstwą chłonną ze szmat, trocin i popiołu. Japońskie maluchy miały sucho w pupę, ale w drewnianych koszach, o niemałych gabarytach, raczej nie czuły się komfortowo.
XIX wiek – rewolucja przemysłowa i pieluchowa
W 1849 r. Walter Hunt wynalazł agrafkę – zastąpiła ona stosowane dotąd szpilki, które nie tylko nie zapewniały stabilności kawałkom tkaniny na pupie dziecka, lecz także mogły narazić malca na zranienie. Mniej więcej w tym samym czasie na materiałowe pieluszki zaczęto zakładać obcisłe spodenki, które przytrzymywały materiał i zapewniały ochronę przed przeciekaniem. W 1897 r. Mary Allen rozpoczęła masową produkcję i sprzedaż materiałowych pieluszek z wkładką chłonną z tkaniny frotte. Wybuch I, a potem II wojny światowej tymczasowo wstrzymał dalszy rozwój dziedziny pieluchowej. Jednak już w 1940 r. Joseph LaKritz stworzył pierwszą pieluszkę bezstykową. Dwa lata później szwedzka firma PauliStróm zaczęła sprzedawać pierwszy jednorazowy wkład chłonny z bielonej celulozy. W 1946 r. Marion Donovan uszyła pierwszą wielorazową, nieprzemakalną pieluchę („boater”), która wyglądem przypominała majtki. Warstwę nieprzemakalną, ta pomysłowa mama dwójki dzieci z amerykańskiego stanu Connecticut, wykonała z kawałków zasłonki prysznicowej. Na podobną koncepcję wpadła Valerie Hunter Gordon, która swoją pieluszkę obszyła kawałkiem nylonu, pochodzącym ze spadochronu skoczka. W 1961 r. firma Procter&Gamble, korzystając z pomysły Victora Milla, wypuściła na rynek pierwsze pieluchy jednorazowe Pampers. Od tamtej pory aż do dziś jednorazówki stanowią najchętniej wykorzystywany sposób przewijania dziecka (choć zdecydowanie nie najtańszy, nie tak bezpieczny dla skóry malucha i niekorzystny dla środowiska). W 1970 r. powrócono do koncepcji pieluszek tetrowych i flanelowych, które przytrzymywano na pupie dziecka za pomocą majtek z ceraty. Pomimo tego, że tkaninowe pieluszki były bezpieczniejsze dla skóry dziecka, jednorazówki niezmiennie pozostawały hitem. Z pieluszek ceratkowych zrezygnowano całkowicie w początkach lat 90.
Nowoczesne pieluchy wielorazowe
Coraz szybciej rozwijający się świat dał wiele udogodnień, ale przyczynił się też do zanieczyszczenia środowiska. W 2000 roku stale wzrastająca świadomość ekologiczna popchnęła amerykańską firmę FuzziBunz do wyprodukowania pierwszych nowoczesnych pieluszek wielorazowych. Rodzice, przyzwyczajeni do pampersiaków, niezbyt szybko docenili te stare-nowe pieluchy. Przekonały one jednak tych, którzy do zdrowia dziecka, jak i ochrony środowiska oraz oszczędności pieniędzy podeszli na serio. To właśnie dzięki rosnącemu zapotrzebowaniu na ekologiczne produkty od 2004 na rynku zaczęli pojawiać się kolejni producenci wielorazówek: BumGenius, gDiapers oraz znane i cenione na całym świecie marki Smart Bottoms czy Bamboolik, których produkty są dostępne również w sklepie Tulisie.pl.
Blog kategorie
